W powietrzu czuć zapach różnrodnej roślinności. W oczku wodnym pływają ryby, czasem uśmiechając się do nas.
To tutaj zakochani spędzają swój czas.
Nasza duma.
Japoński ogród.

Wadera gdy dostała się do ogrodu zobaczyła jak tu pięknie.

- Woooow... Nie wiedziałam, że źródło tylu lekarstw może być takie piękne. Na początek sakura.

Wtedy wspięła się na drzewo i próbowała zerwać sakurę.

Custon przyjrzał się uważnie waderze, którą śledził, a co. Zbierała zioła w ogrodzie, do którego wilki przychodziły, by spędzić romantyczne chwile.
- Nie masz własnego ogródka? - warknął przyjacielsko.

- Heh, to jest jedyny ogród, w którym jest dużo roślin do tworzenia lekarstw. Nie mam własnego. Po za tym nawet zbieram nasiona na taki ogród.

Powiedziała dosyć przyjacielsko. Wtedy zeszła z drzewa.

- To widzę, że umiesz nieźle czarować. Tyle że z ziołami. Przypomnij mi... ty jesteś z watahy dnia? Jeśli tak, to szkoda. Pasowałabyś w watasze nocy. He.

- Tak jestem z watahy dnia. O ziołach wiem z Neversay, bo tam się urodziłam. Szamańska wioska. Tak samo piękna jak ten ogród!

- Szamańska? Musisz mnie tam kiedyś zaprowadzić. Mam tam... rodzinę - dobrze, że Custon miał futro, ponieważ zarumieniłby się jak nikt.

- A pomożesz mi zbierać rośliny do eksperymentu? Tak, możesz mi pomagać go robić. Nazywa się japońskim zachwytem i leczyć ma wypadanie sierści.

- Wybacz, nie pomagam w takich sprawach. Jestem szamanem od uzdrawiania.

- Aha. Wybacz nie wiedziałam. Dziś taka ładna pogoda. Ten ogród jest nawet piękny...

Wtedy zamilkła, bo to piękno ją oniemiało.

Sun kiedy weszła do ogrodu zobaczyła wilki. Podeszła i zaczęła się przedstawiać
- Hej. Jestem Sunday. Możesz mówić mi Sun - powiedziała do wadery zbierającej roślinność - A ty kim jesteś?

- Ja jestem Kitai. - wadera zobaczyła Serafinę, którą już wcześniej spotkała gdzieś, chyba nad jeziorem. Zielarka, tak? Pasjonujące ma zajęcie, jednak żywiołem Kitai były polowania, ogółem noc. Opryskliwa wadera uznała piękny ogród za miejsce zbyt słodkie dla jej osoby. Wolała ciemne lasy bądź zimne góry, w ostateczności tereny rolnicze. Pożegnała się i poszła dalej oglądać tereny watahy. Były bardziej rozległe, niż się spodziewała.

Wadera posiadała umiejętności zwierząt leśnych. Jednym z nich była sowa. Sowa nie śpi calutką noc. Ten blask księżyca... Przypominał jej Moonsay.

- Ale tu pięknie... A szczególnie nocą... Moonsay posiadało też piękne ogrody. Chociaż nie będę do tego wracać... usiądę sobie... i popatrzę jak księżyc świeci.

Weszła do ogrodu i położyła kości w niewidocznym miejscu. Potem odeszła na chwilę, by poszukać czegoś ładnego aczkolwiek wytrzymałego i mocnego. Z miejsca, gdzie położyła kości, unosił się ich zapach. Żaden wilk nie mógł się temu oprzeć. W końcu Sun odeszła tak daleko, że nie widziała, gdzie są kości, które zostawiła. Wiedziała jednak, gdzie je położyła.