Wadera gdy dostała się do ogrodu zobaczyła jak tu pięknie.

- Woooow... Nie wiedziałam, że źródło tylu lekarstw może być takie piękne. Na początek sakura.

Wtedy wspięła się na drzewo i próbowała zerwać sakurę.

- Heh, to jest jedyny ogród, w którym jest dużo roślin do tworzenia lekarstw. Nie mam własnego. Po za tym nawet zbieram nasiona na taki ogród.

Powiedziała dosyć przyjacielsko. Wtedy zeszła z drzewa.

- Tak jestem z watahy dnia. O ziołach wiem z Neversay, bo tam się urodziłam. Szamańska wioska. Tak samo piękna jak ten ogród!

- A pomożesz mi zbierać rośliny do eksperymentu? Tak, możesz mi pomagać go robić. Nazywa się japońskim zachwytem i leczyć ma wypadanie sierści.

- Aha. Wybacz nie wiedziałam. Dziś taka ładna pogoda. Ten ogród jest nawet piękny...

Wtedy zamilkła, bo to piękno ją oniemiało.

- Ja jestem Kitai. - wadera zobaczyła Serafinę, którą już wcześniej spotkała gdzieś, chyba nad jeziorem. Zielarka, tak? Pasjonujące ma zajęcie, jednak żywiołem Kitai były polowania, ogółem noc. Opryskliwa wadera uznała piękny ogród za miejsce zbyt słodkie dla jej osoby. Wolała ciemne lasy bądź zimne góry, w ostateczności tereny rolnicze. Pożegnała się i poszła dalej oglądać tereny watahy. Były bardziej rozległe, niż się spodziewała.

Weszła do ogrodu i położyła kości w niewidocznym miejscu. Potem odeszła na chwilę, by poszukać czegoś ładnego aczkolwiek wytrzymałego i mocnego. Z miejsca, gdzie położyła kości, unosił się ich zapach. Żaden wilk nie mógł się temu oprzeć. W końcu Sun odeszła tak daleko, że nie widziała, gdzie są kości, które zostawiła. Wiedziała jednak, gdzie je położyła.