- I jesteśmy - Custon wziął głęboki oddech. Zerknął za siebie, Serafina była idealnie metr za nim. - Kiedyś mówiłaś, że umiesz czytać z drzew? - mówiąc to, położył się przy ulubionej wysokiej "roślince".

- Jaka to była rzecz? - odparł zaciekawiony. Chyba pamiętał, jak Serafina to mówiła, ale nie pamiętał dokładnie co.

- Dosyć... ciekawe. - Odparł. - Interesujące. Jak pozwolisz, prześpię się trochę. Jestem lekko zmęczony - basior położył pysk na przednich łapach.

Custon od razu po zamknięciu oczu miał sen. Ciężko powiedzieć, czy był on wizją przyszłości, czy jeszcze czymś innym. Stał na wielkim pniu drzewa, oczy mnóstwa wilków przyglądały się mu. Wśród nich były znane pyski - Serafina, Hije de la Luna, Sunday, Kitai... I trzy nowe. Spojrzał na nie i spadł z pnia.
~ Spróbuj polecieć ~ odezwał się głos w nim. Skrzydła jednak stały nieruchomo.
Otworzył oczy. Obok niego leżała Serafina.
- Fajnie wygląda, gdy śpi - szepnął do siebie, po czym zamknął znów oczy. Tym razem uważał, aby nie zasnąć.

- Co ci się śniło? - ziewnął wilk.