Hija de la Luna leżała pod drzewem, uśmiechając się do siebie. Nie można było stwierdzić, gdzie patrzyła, ale prawdopodobnie w dal, na lunarną dolinę.
Wadera westchnęła cichutko, po czym ułożyła łeb na ziemi. Czapka spadła jej na oczy, tak więc ją poprawiła. I właśnie w tym momencie zaczęły się jej rozmyślania. Skąd ma tą czapkę? Albo ten naszyjnik? Inni takich rzeczy nie mają...

- Hej, my się chyba nie znamy - Custon uśmiechnął się do wadery. Nie wyglądało to najlepiej, bo zęby miał całe w krwi, a w pysku "pływały" wciąż kawałki wiewiórki. - Wataha Nocy, tak myślę?

Wilczyca odwróciła się zaskoczona, wyrwana z własnych rozmyślań. - Umm... Tak, tak - odpowiedziała jakby po chwili zastanowienia. - Wataha Nocy, oczywiście - na jej pysk wstąpił delikatny, prawie niewidoczny uśmieszek.

- Interesujące. Ja chyba nigdy nie przejdę na wegetarianizm, uwielbiam smak mięsa - Custon odwrócił się w stronę drzewa, które tak się mu podobało. Oczy wręcz mówiły "wybacz".

- Ja także - wtrąciła się Córka Księżyca, mówiąc cicho i delikatnie. - Ale nie morduję jak wariatka. - Wstała.

- To zdanie nie miało na celu obrazić Cię. Po prostu znam wilki, które na każdym kroku coś mordują.

- Moja poprzednia wataha tak miała. Jeszcze zostawiali swoich na polu walki, ale to już nieważne - Custon wręcz położył się na drzewie i przymknął oczy.