Jak już pisałam, robione na szybko ;P Miło, że komuś się spodobały moje gdybania na klawiaturze

Śliczny wierszyk. Tylko właśnie mi się to nie rymowało... Dokładnie i nie...

Niedawno myślałam, żeby stworzyć jakieś opowiadanko... A wyszło to. Zachęcam do czytania, mam nadzieję, że się wam spodoba. Czekam również na krytykę, zerknięcie na błędy i tym podobne, żebym mogła to kiedyś wrzucić również na cromimi. ^^

Leżałam na łóżku w pokoju, a krople deszczu leciały na szybę. Wyglądało to tak, jakby chmury chciały zaatakować mój pokój. Zasłoniłam szyby firankami i rzuciłam się na moją sofę, łapiąc pilota. Trzymałam go w dwóch dłoniach jak pisklaka, który właśnie wypadł z gniazda.
Jakiś czas temu odwiedził mnie 3-letni kuzyn, którym miałam się opiekować przez kilka dni, oczywiście za drobną opłatą. Cała rodzina wie, jaka jestem - nigdy nie opiekowałabym się Marcinem ot tak. Ilekroć mnie odwiedza, szpera po wszystkich szafkach, które z trudem udaje mi się uporządkować od jego wcześniejszego przybycia.
Ostatnim razem w moim pokoju toczyła się wielka walka Marcinka z telewizorem. Stary gruchot, z 2015-ego, niegdyś najlepszy przedmiot w pokoju mojej mamy, gdy miała tyle lat, co ja. Ale do rzeczy, lubię odbiegać od tematu. Marcin oczywiście nie mógł pojąć, jak działa pilot. Zaczął nim walić w podłogę, a ja nic nie mogłam na to poradzić, bo akurat robiłam mu herbatę w kuchni.
Do teraz każdy guzik trzeba naciskać z delikatnością, żeby w ogóle dało się je później naciskać. Akurat włączyłam telewizor na kanał pierwszy. Ucieszyłam się, bo szły "Wiadomości o Świecie". Lubię ten program, jest o wiele lepszy od tych wszystkich seriali czy bajek, które mącą w głowie. Zupełnie nie wiem, o czym mówili, bo ktoś zadzwonił do drzwi. Widziałam tylko napis "Grecja, Santorini", a kamera spoglądała na wulkan.
Teraz marzyłam tylko o tym, aby pisk dzwonka ucichł. Oczywiście tego nie zrobił, a że byłam sama w domu, wstałam ociężale z sofy.
- Do widzenia - powiedziałam cicho. U mnie to normalne, że mówię do przedmiotów.
Zajrzałam prędko przez wizjer. Przed drzwiami stał niski, prawdopodobnie 8-letni chłopiec. Brązowa grzywka zasłaniała mu całe czoło i połowę oczu w tym samym kolorze. W całym jego ubiorze zapamiętałam tylko sweterek w czarno-zielone paski i niebieskie słuchawki na uszach.
Zawsze myślałam, że dzieci, które nie oddalają się od "muzycznych nauszników" na krok są rozpuszczone, głupie, mają słabe wyniki w szkole, ogólnie słabe życie i uciekają w świat nut oraz rymowanych słów. Myliłam się.
Ale w tym chłopcu było coś nie tak. W każdym potrafię dostrzec minus, taka już jestem. Dziecko w jednej dłoni trzymało rączkę od walizki. Otworzyłam drzwi bez zwlekania.
- Mały - zaczęłam groźnie, widziałam to po jego minie. Dziwne, mnie się zdawało, że mówiłam spokojnym tonem. - Pomyliłeś sobie adres. Nikogo pod swój dach nie zapraszałam, a nieznajomego dzieciaka nie zapraszałabym tym bardziej.
Zatrzasnęłam drzwi z hukiem. Nie zamykałam na klucz, przecież ten chłopak wiedział, że nie ma pozwolenia na wejście.
- Czyli tu nie mieszka Eliza?
Nagle stanęłam jak wryta. On, wiedział, jak mam na imię.
- Ja jestem Eliza - powiedziałam po chwili ciszy. - A ty to..?
- Darren. Otworzysz mi?
- Taa, jasne...
Zupełnie nie wiedziałam kto to ani skąd mnie zna. Nie mógł tym bardziej należeć do mojej rodziny. U nas ogólnie wszyscy są rudzi oprócz mojego taty. Na szczęście nie odziedziczyłam po nim koloru włosów. To byłoby dziwnie mieć wieczną pamiątkę po kimś, z kim zniszczyło się jakiekolwiek kontakty. Razem z mamą zmieniłam miejsce zamieszkania, numer telefonu, komórek i pocztę mailową. Teraz to łza kręci się w oku na samo wspomnienie tego.
I jak zwykle się rozgadałam, a ne o to mi chodzi. Nigdy na oczy nie widziałam tego chłopaka. Usiedliśmy w kuchni, zrobiłam mu kakao i zapadła grobowa cisza.
- Darren... Powiedz, skąd mnie znasz? - zapytałam w końcu. Korciło mnie, by o to spytać. Chłopak spojrzał na mnie z ogromnym zdziwieniem, przypatrując się mojej twarzy.
- Nie widzisz między nami podobieństwa? - O co mu chodzi, myślałam. Jedyne, co mieliśmy podobne, to kolor oczu. A i tak były w nich różnice, jasny a ciemny brąz to dwie rzeczy. Jasne oczy oczywiście należały do mnie. Rude, jasne włosy, jasna cera i jasne oczy. Czysty ideał. Jestem idealna, jeśli chodzi o jasność.
- Nie. - Skłamałam. - Nie widzę w tobie żadnego podobieństwa do mnie.
- Mamy tego samego ojca - usztywniłam wzrok na jego twarzy. To nie mogło być kłamstwo. Nagle przypomniałam sobie stare albumy taty, jego zdjęcia, gdy był małym chłopcem. Darren i mój ojciec mogliby być bliźniakami, gdyby nie ta ogromna różnica wieku.
Wstałam od kuchennego stołu i podeszłam bliżej chłopca, po czym go przytuliłam. Czyli miałam brata, interesujące.
- Co u taty?
- Ożenił się, a ty masz szóstkę rodzeństwa.
Zmroziło mnie. Czyli jest ich więcej? Powoli wypuszczałam Darrena z uścisku i pobiegłam do pokoju. Padłam na łóżko i włączyłam telewizor, klikając przyciski na pilocie jak oszalała. To nic, że mam tylko dwa programy. Jak on mógł?
Ja wiem, zerwaliśmy jakiekolwiek kontakty, ale mógł nas znaleźć, jak ten mały. Mógł nam wszystko powiedzieć, mógł... zaraz, zaraz. Jak ten Darren znalazł mój dom?