- Miło poznać, jestem Kitai. - obrzuciła z lekka nieufnym wzrokiem waderę, po czym poszła do ogrodu. Chciała obejrzeć wszystkie miejsca na terytorium, aby wiedzieć, gdzie czego może szukać.

Kitai wylądowała na brzegu jeziora. Wchodziła powoli do wody zanurzając się coraz głębiej. Popłynęła wśród fal ochlapujących raz po razie jej skrzydła, które trzymała nad powierzchnią, aby nie zamokły. - Niech to szlag! - wadera zmoczyła skrzydła układając je wzdłuż ciała. Wiedziała, że lepiej będzie jej posilić się na brzegu czekając, aż wyschną niż złapać jakąkolwiek rybę bez nurkowania. Po chwili wydęła swój pysk nad wodę, wystawał z niego łosoś. Rzuciła go na pobliski most i zanurkowała ponownie. Gdy była już zmęczona, wyszła z wody aby się posilić. Rozłożyła swoje skrzydła, aby woda z nich ściekła. Popatrzyła na dziwne znamię i uśmiechnęła się. Ma je od dzieciństwa. Dzieciństwo... Ciekawiło ją, co robi teraz ojciec, gdzie się podziewa.

Custon przyleciał za dwoma wilczycami.
- I jak? Zauważyłyście, że się ściemnia?

- Pff, ale śpiochy - powiedział Custon, po czym zanurzył się w wodzie. Z gracją godną wilka podpłynął na dno, ponieważ coś czuł. Nos stał się połączeniem różu z pomarańczowym.

Custon przyjrzał się temu, czemu przyjrzeć się miał, mrugnął przyjaźnie i wypłynął na powierzchnię.
- Ooo, Kitai - zawstydził się. - Ty ciągle tu...

Deva stanęła nad brzegiem wody i spojrzała w swoje odbicie. Uwielbiała przesiadywać nad wodą. Mogla tak spędzać cale dnie. Położyła się wygodnie i położyła pysk na łapach. Pozostawała jednak czujna. Jak to się mówi przezorny zawszę ubezpieczony. Przymknęła oczy.

Custon zauważył, że księżyc już dawno wszedł na niebo. Basior zawył, a jego wycie przeleciało przez całe jezioro echem. Teraz, jako wilk z watahy Nocy, poczuł, że żyje.

Wadera podniosła pysk i wbiła wzrok w niebo. Zastygła w bezruchu i tylko jej klatka poruszała się powoli przy każdym wdechu i wydechu.